Als u de nieuwe eigenaar wordt van een oude, bestaande tuin heeft u te maken met een andere aanpak dan een nieuwe tuin zoals ik de vorige keer beschreef in 'Tuintaal'.

Zelf ben ik nu in de situatie een heel oude tuin te bezitten met fruitbomen en rozen. Aanvankelijk wist ik precies hoe ik het allemaal zou gaan doen, welke bomen weg moesten, waar de composthoop zou komen, de vorm van de kruidentuin en de plek voor de moestuin. Waar en hoe de vijver moest komen en van welke stenen het terras gemaakt zou worden, in deze tuin werd vroeger alleen maar gewerkt dus er was nergens een behoorlijke zitplek. Nu ik hier een paar weken woon, weet ik het allemaal niet meer zo zeker, mijn plannen veranderen per dag en dat is maar goed ook, zo worden vele mogelijkheden gewikt en gewogen.

Ik zie nu goed waar zon en schaduw is, hoe heerlijk dat ene hoekje in de ochtendzon is en waar 's avonds bij het ondergaan van de zon nog wat laatste stralen zijn op te vangen. (Voor u ondenkbaar in een regenachtig Nederland, maar deze tuin ligt in Zuid-Spanje). Ik heb een nieuw doorkijkje gezien, de border die ik op die plek had gedacht moet laag blijven, anders zie je niks meer van de ruimte daarachter. Vanuit de tuindeur zie ik nu pas de mogelijkheden van een lengte-as, zodat de tuin ruimer lijkt.Ergens moet een grasveld komen, maar over de vorm ben ik het nog heftig oneens met mezelf en partner. Er zijn plaatsen met gemeen onkruid, die ik ga bedekken met stapels kranten en plastic, zodat de wortels doodgaan, want om alles handmatig te verwijderen is ondoenlijk.

Een paar bomen zijn dood gegaan, onbegrijpelijkerwijs. Heb ik ze echt verkeerd gesnoeid of voelen ze de andere energie van een nieuwe eigenaar en hebben ze geen zin in veranderingen. Ik geloof wel in de beweringen, dat planten een ziel hebben. De open plekken geven mij in elk geval nieuwe mogelijkheden om bijzondere, nieuwe bomen te planten en de tuin nog meer naar mijn eigen zin te maken. De rozen waar ik in het begin zo voor viel, hebben gemene doornen en staan overal waar ik ze niet hebben wil. Ik ga ze verplanten en in een dichte haag zetten. Oude rozen, mits flink teuggesnoeid, laten zich het best verplanten in het najaar.

Zoals de tuin nu is mist hij nog een ziel, de mijne is nog niet gearriveerd en die van de oude eigenaar is verdwenen door de veranderingen die ik al heb aangebracht. Ik heb dit vaak gezien in oude tuinen waar ik een ontwerp voor maakte, het duurt een paar jaar voordat zo'n tuin weer helemaal in balans is, met de sfeer van de bewoners. Een geheel nieuwe tuin ontwerpen is veel gemakkelijker. Met mijn eigen tuin heb ik dus nog een lange weg te gaan, die wellicht niet over rozen gaat.